Technologische ontwikkelingen vragen om continue scholing, alleen komt dit nog niet van de grond. De grootste oorzaak is dat bij- en omscholing geld kost, en veel mensen hebben dat geld niet. Daarom zou de overheid veel meer moeten investeren in een leven lang leren. Dat bepleit voorzitter Maurice Limmen van de Vereniging Hogescholen in het artikel ’’Leven lang leren verdient meer durf en publieke financiering’ (FD, 18 mei).Limmen schetst een scenario waarin alle hbo-afgestudeerden een extra studiejaar krijgen. Dit kost de overheid €7.000 per student. Bij 100.000 afgestudeerden per jaar zou dat ongeveer €700 miljoen per jaar kosten.
Geld is één factor die meespeelt. Voor veel werkenden is tijd een andere factor. Met een gezin en hypotheek kiezen veel volwassenen er niet voor om minder te gaan werken. Het onderwijs zou flexibeler ingericht moeten worden. Zo kunnen opleidingen in plaats van in grote brokken opgedeeld worden in kleinere stukjes.
Het is toe te juichen dat Limmen dit probleem aankaart; we moeten de handen uit de mouwen steken om miljoenen Nederlanders de komende jaren om- en bij te scholen. De vraag is of het extra budget van €700 miljoen een oplossing is voor dit probleem. En of de oplossing alleen bij de publieke sector gezocht moet worden. Neem hier een voorbeeld aan de triple helix samenwerking tussen publieke instanties, kennisinstellingen en de private sector. Dit model heeft zijn succes al bewezen in de regio Eindhoven.
De private sector biedt soelaas
BV Nederland stelt namelijk ook opleidingsbudget (en tijd) beschikbaar aan haar medewerkers, waarover afspraken worden gemaakt in cao’s. Volgens het CBS wordt gemiddeld ongeveer €1000 per werknemer per jaar gebudgetteerd voor training- en opleidingskosten. Ook budgetteren bedrijven geld voor gemiste arbeidsuren, wat het totale budget voor training en opleiding brengt op zo’n €2000 per werknemer. De dagelijkse realiteit is dat dit budget v voor maar 50% benut wordt.
Nederland telt maar liefst 15.000 opleiders voor werknemers. Hierdoor zien werknemers door de bomen het bos niet meer. Daarnaast kunnen werknemers vaak niet overzien waar hun kansen en mogelijkheden liggen als het gaat om hun huidige of eventuele toekomstige functie. Laat staan dat ze daarin de juiste keuzes kunnen maken.
Budget en aanbod lijken dan ook niet het primaire probleem. De grootste uitdaging is: hoe zorg je ervoor dat je de meest geschikte leerinterventies kunt aanbieden aan de juiste medewerker, op het juiste moment?
Studieadvies en loopbaankeuzebegeleiding lijken hierin een uitkomst te bieden. In tegenstelling tot wat de heer Limmen zegt, moet je mijns inziens je heil niet alleen zoeken bij ’hbo’s en de publieke sector, maar ook in de private sector en bij slimme leerplatformen die jou helpen bij het selecteren van de relevante trainingen en die jou ondersteunen bij je loopbaan keuzebegeleiding.
