In het boek ’’Morgen neem ik echt ontslag’ vertelt Lian van Ark-Swinkels over veertien moedige carrièreswitches. Echt persoonlijke interviews met gewone mensen, kriskras door leeftijden, vakgebieden en opleidingsniveaus heen. Welk proces ging vooraf aan het moment waarop ze dachten: Ik ga het gewoon doen? Het boek geeft inspiratie en menselijkheid, tips van de ervaringsdeskundigen en coachende vragen van Lian tussendoor die je aan het denken zetten.

Van HR consultant naar kraamverzorgende

Carmen Raben (49) werkte jarenlang als HR-consultant, nam ontslag, en liet zich drie jaar geleden omscholen tot kraamverzorgende. De fascinatie voor zwangerschappen, bevallingen en pasgeborenen had ze als tiener al. Gevoel én verstand typeren haar verhaal.

Elftal

Als tiener wilde ik graag kinderarts worden, maar ik had een alfa-vakkenpakket. Ik heb het redelijk goed los kunnen laten, maar die droom is altijd blijven spelen. Ik ging personeel en arbeid studeren en werken als HR-consultant. Nog voordat ik zelf kinderen kreeg, kwam het weer opzetten: zwangerschappen, bevallingen en pasgeborenen interesseerden me enorm. Daar had ik iets mee. Ik wilde zelf bij wijze van spreken ook wel een elftal van kinderen in huis. Ondertussen zat ik volop in mijn werk, moest ik nu gaan nadneken over ontslag?

Geen zekerheden opgeven met ontslag

Kinderen krijgen bleek voor mij niet vanzelfsprekend, daar zijn veel jaren vol behandelingen en verdriet aan vooraf gegaan. Wat me vooral deed realiseren wat voor bijzonder en intens proces het is, het ontstaan van een baby. De interesse werd weer aangezwengeld toen mijn dochter geboren werd. Het toeval wil dat mijn kraamverzorgende destijds mijn leeftijd van nu had én zelf een switch had gemaakt. Ze deed haar werk heel puur en met zoveel levenservaring, dat bleef hangen. Maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht zelf zo’n switch te maken. Toen vijf jaar later mijn zoon werd geboren, dacht ik: ik denk dat ik hier toch iets mee wil. Maar kraamverzorgende was een heel ander werk- en denkniveau, dat schoof ik

snel van me af. Want ik deed gave opdrachten en vond mijn inkomen ook heel gaaf. Hoewel ik het er niet voor over had om al die zekerheden op te geven, blééf het rondzingen in mijn hoofd.

Uurtarief

Vooral de laatste vijf jaar in mijn vorige werk vond ik erg ingewikkeld. Het werk bleef me altijd bezighouden, in mijn hoofd en op mijn telefoon. Dan leefde ik mee en ging ik toch nog dingen doen. Zelfs ’’s avonds als ik in bed lag, in het weekend en tijdens de vakantie, die dus nooit relaxed was. Dat zegt niet zozeer iets over de omgeving, maar alles over mij en mijn hang naar perfectionisme. Dat is altijd een valkuil geweest, het was nooit goed genoeg. Ik deed meer dan waar ik voor opgesteld stond en vond ook dat ik het uurtarief moest waarmaken. Ik legde zelf de lat heel erg hoog. In 2015 heb ik van een sabbatical mogen genieten, want ik hunkerde naar rust.

Strategisch

Toen ik na de sabbatical weer aan het werk ging, groeide ik steeds meer in strategische rollen. Voorheen had ik nog te maken met projectteams en mensen op de werkvloer nu zat ik regelmatig met hoger management en directies aan tafel. Als mijn kinderen vroegen wat voor werk ik deed, wist ik niet hoe ik het uit moest leggen. Waarom kan ik niet gewoon in een paar simpele zinnen vertellen wat ik doe, dacht ik. Ik vroeg me vaker af waarvoor ik het eigenlijk deed. Dat strategische, het politieke veld eromheen, past eigenlijk niet bij me. Maar heb ik het wel heel lang gedaan en dat begon aan me te vreten. In 2017 kon ik voor een tweede keer een sabbatical opnemen. Ik heb mij toen voorgenomen: nu ga ik die interesse uitzoeken en een besluit nemen. Want ik werd er onrustig van. Wel weer lachen hoe ik dat aanpakte; heel projectmatig, compleet Excel-bestand erbij. Kindergeneeskunde, neonatologie, verpleegkunde, verloskunde, alles ging ik uitzoeken. Mensen bevragen, bij opleidingen langs, van alles lezen. Ik was daar heel druk mee. Verloskunde heb ik serieus overwogen, maar ik liep vast op scheikunde als opleidingseis. Ik ben aan het vak begonnen, maar snapte er niets van. De streep door verloskunde trekken ging toen vrij gemakkelijk. Verpleegkunde heb ik ook serieus onderzocht, maar ik wilde toch maar op één afdeling uitkomen, dus ik zat niet te wachten op stagelopen door het hele ziekenhuis en andere soorten zorg. Zo afstrepend kwam ik dus toch weloverwogen uit bij kraamzorg. Met mijn partner heb ik ook goed op een rij gezet of we de financiële consequenties konden dragen. Mensen die me kennen, wisten van mijn interesse en dat ik toe was aan een nieuwe stap.

Vooroordelen

Ik liep tijdens het solliciteren echter tegen een muur op. Werkgevers schrokken van mijn CV, ik werd vaak niet uitgenodigd. ’’We zijn bang dat je je gaat vervelen en binnen een jaar weer weg bent.’ Mijn CV kleedde ik vervolgens uit, ik maakte het globaal en heb soms moeten praten als Brugman. Niet dat ze mij als persoon niet vertrouwden, maar ze konden zich gewoon níet voorstellen dat ik dit leuk zou vinden. Ik werd er alleen maar vastberadener van.

Spons

Het lukte, ik werd ergens aangenomen. Ik durfde niet meteen mijn ontslag in te dienen. Bij mijn toenmalige werkgever heb ik in overleg nog vier maanden onbetaald verlof op kunnen nemen. Na een paar maanden in de opleiding gaf het gevoel de doorslag – ik voelde me als een vis in het water. Ik was als een spons, wilde meer weten, las meer. Het heeft me zoveel meer kennis gebracht dan ik had verwacht. De fysiologie van het lichaam, de hele zwangerschap, hoe een bevalling verloopt, wat afwijkingen kunnen zijn“ ik vond het gewéldig. Ik smul er nu ook van als ouders veel willen weten, dan zit ik op mijn praatstoel en ga los over rode bloedcellen en bilirubine. Iedere situatie leert me weer wat. Ik werk nu tijdens de kraamweek bij een gezin thuis, assisteer bij thuisbevallingen en werk in het ziekenhuis bij poliklinische bevallingen en op de kraamafdeling. Het is intiem en soms heftig, maar ik kan het ook weer goed loslaten als ik thuis ben. Ik heb ook geen werk dat mee naar huis gaat, hooguit uren administreren of wat bijscholing. Elk gezin, elke baby, elke moeder is uniek, het is geen exacte wetenschap. Je kunt er geen ingewikkelde analyses op loslaten en dat mis ik totaal niet. Mijn hoofd is nu opgeruimder en ik vind het heerlijk om verzorgend naar anderen te zijn.

Nacht

De bevallingen vind ik het mooist. Ik sta zes nachten per week op wacht, ik word graag ’s nachts gebeld. Het heeft iets magisch. Naar buiten in het holst van de nacht, in mijn auto door Amsterdam, die serene stilte om me heen. En dan zo’n huis binnenkomen. Vol adrenaline als de bevalling nog gaande is. Zo’n pasgeboren baby, het hulpeloze, de opluchting, de blijdschap… als ze nog helemaal nat zijn en onder de huidsmeer zitten, zijn ze zó puur. Dat vind ik het allermooist. Zodra een baby vier of vijf dagen oud is, verlang ik alweer naar een nieuwe baby. Echt waar.

Minder leuk

Als alles op rolletjes loopt, kan het werk ook saai zijn. Dan heb ik minder te doen en ik wil graag bezig zijn. Iedereen in Nederland heeft recht op een minimaal aantal gelijke uren kraamzorg. Ik denk dat niet alle gezinnen evenveel ondersteuning nodig hebben. Dit zou efficiënter kunnen, denk ik. De nachtdiensten in het ziekenhuis vind ik soms lastig. Als er geen acute situaties zijn, kan het heel rustig zijn en dan zit ik met smart te wachten totdat een patiënt op de bel drukt of het weer tijd is om een baby te voeden. Ik wil gewoon lekker bezig zijn.

Dankbaar dat ik ontslag heb durven nemen

Intussen heb ik zoveel mooie ervaringen opgedaan. Ik werk onregelmatig en verdien nu een kwart van het salaris dat ik voorheen verdiende, maar als het vrijwilligerswerk zou zijn, zou ik het nog steeds willen doen. Het is zo’n dankbaar werk, zelfs in heel moeilijke situaties. Ik heb gekraamd in een gezin met een overleden kindje. Ik werd ’s avonds gebeld door mijn manager, met de vraag of ik in dit gezin wilde kramen. Mijn eerste reactie was: ’’Dat kan ik niet. Ik heb het nog nooit gedaan en weet niet wat ik moet doen.” Mijn manager zei: ’’Ik weet één ding zeker: jij kan dat. Maar wil je het ook?’ Dat zal ik nooit vergeten. Ik heb die avond in allerijl nog de schoolboeken erbij gepakt en ben de volgende ochtend zeer gespannen naar dit gezin gegaan. Wat een bijzondere week was dat. Het voelde zo snel vertrouwd, het was intiem, heftig, mooi, bijzonder en ik was verbaasd hoeveel ik hiervan heb geleerd. Ruim een jaar later hebben ze een dochter gekregen en mocht ik daar weer kramen. Diezelfde deur, datzelfde moment, maar nu anders. Je deelt zoiets intiems, dat schept een mooie band. Ik had nooit kunnen bedenken hoeveel ik voor dit gezin heb kunnen doen en betekenen. Dat is moeilijk in woorden uit te drukken.

Tags: carriereswitch, duurzameinzetbaarheid, HR, loopbaanontwikkeling, mobiliteit, persoonlijkeontwikkeling, persoonlijkleiderschap, zij-instromer, zijinstroom, zorg
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Ook Interessante Artikel

Bezoeker!

Community Leden

Alle Leden >>>

Artikelen & Blogs

WORD LID

Met HRcommunity maken we het werkveld iedere dag een stukje beter en mooier. Meld je gratis aan als lid, maak verbinding, haal én breng kennis, maak je eigen ledenprofiel, connect met andere leden en meer.

PUBLICEER

Heb je een uniek en interessant artikel geschreven en denk je dat deze interessant kan zijn voor de leden van HRcommunity? Stuur deze dan in via het formulier en wij gaan er mee aan de slag.

ADVERTENTIE