Timon Smid (49) werkte jarenlang als investment manager bij banken en verzekeraars. Nu maakt hij meubels, kunstobjecten en fotografeert hij. Een nuchtere, breed georiënteerde man, altijd vertrouwend op zichzelf en zijn interesses volgend.
Bijzonder wereldje als investment manager
Ik was goed in wiskunde en economie, dus was het logisch dat ik economie ging studeren. Mijn vader was ook econoom, dat zal ongetwijfeld mee hebben gespeeld. De technische vakken, natuurkunde bijvoorbeeld, vond ik echter ook altijd fantastisch, maar ik was daar niet goed in. Ik haalde waarschijnlijk die krappe voldoendes omdat de leraar het leuk vond dat ik zo enthousiast was. Na mijn studie ben ik me gaan specialiseren in financieringen en beleggingen, dat vond ik interessant. Het is een wereldwijde blik op economieën en ook wel een bijzonder wereldje. Ik begon mijn loopbaan bij een bank als accountmanager voor pensioenfondsen, die ik adviseerde over verstandige keuzes in beleggingen. En dan met name over investeren in obligaties, wat dan weer een specialisme binnen het specialisme is. Ik kon mijn analytische ei kwijt in de langetermijnrelaties en goed doordachte strategieën.
Ontwikkelen tot investment manager
Ongeveer iedere vijf jaar veranderde ik van baan en specialiseerde ik me verder tot investment manager. Ik nam niet genoegen met één specialisatie, maar wilde er dan nog een bij. Ik vond die expertrol mooi – ’Oh, we vragen het Timon wel even’ en ik wilde mezelf steeds breder ontwikkelen. In Nederland is een selecte groep die dit werk doet, je ontmoet interessante mensen en reist met grote regelmaat. Ik deed een stap in de breedte, dan weer een stap omhoog met meer verantwoordelijkheid. Tot ik ook productontwikkeling en strategie wilde gaan doen. Toen al zeiden collega’s: ’Wat ga jij nou doen? Je zat toch goed?’ Maar die vakgebieden leken me interessanter. Ik ging naar een grote verzekeraar en hing in mijn leidinggevende rol helemaal boven de materie. Over de inhoud kon je mij niets wijsmaken, dat leidde echt wel eens tot clashes, maar ik vond het heel nuttig. Hoe ik mensen kon bereiken, hoe ik ze kon leiden? Die menselijke factor kreeg ik met mijn nieuwe functie mee. Oók een specialisme, maar dan heel anders.
Belangrijk
Ik vroeg me steeds vaker af of dit wel mijn wereld was, of investment manager wel voor mij was. Toen ik jonger was, zat die vraag nog in mijn achterhoofd, want die wereld was heel interessant, divers en ik deed iets waar ik goed in was. En waar ik voor beloond werd, ook wat betreft waardering. Naarmate ik ouder werd, verschoven mijn prioriteiten. Geld, ja dat is belangrijk, maar is er niet iets veel belangrijker? Ik kon op een verjaardagsfeestje niet heel trots vertellen over mijn werk. Thuis was ik altijd al handig. Veel dingen maken, altijd wel ergens mee bezig in huis of in de tuin. Ik dacht er wel eens over hoe mooi het zou zijn om daar meer mee te doen, maar dat lukte niet naast deze drukke baan. Ik sprak daarover met mijn vrouw en met vrienden. Maar dat werd dan meer gezellig geouwehoer. ’’Ja leuk, ik zou ook wel boswachter willen worden! Of kapitein! En joh, je hebt toch een hartstikke goede baan, je verdient goed geld, waarom zou je daar überhaupt mee stoppen?’ Voor mij waren mijn inkomsten niet de belangrijkste drijfveer, ik dacht er steeds serieuzer over na om een overstap te maken.
Trigger
Mijn vrouw werd ziek, ze bleek een hartaandoening te hebben. Dat was eng en zette alle prioriteiten op z’n kop. Ze belde me op een dag op, zei dat ze zich niet zo lekker voelde en vroeg of ik misschien op tijd thuis kon zijn. ’Ja, prima, komt wel goed.’ Ik zat in een vergadering en wilde daarna naar huis gaan. Die vergadering liep natuurlijk uit. Toen ik in de auto stapte, dacht ik ineens: Waar ben ik mee bezig? Waarom ben ik op die vergadering gebleven terwijl die helemaal niet belangrijk was? De volgende dag ben ik naar mijn leidinggevende gegaan en heb ik ontslag genomen. Ik had al in mijn hoofd dat er leukere dingen waren om te doen, waarvan ik ook dacht dat ik ze wel kon, dus wat hield me tegen? Opgesloten zitten in een gouden kooi kon niet gezond zijn. Ik moest thuis zijn, bij mijn gezin. Mijn ontslag was meteen de gelegenheid iets anders op te gaan bouwen. Het is natuurlijk leuk als anderen zo’n besluit herkennen en aanmoedigen, maar wat anderen ervan vinden, zorgt er niet voor dat ik een andere beslissing zou hebben genomen.
Avontuur
Om die knoop echt door te hakken was dus wel een trigger nodig. Ik had een half jaar tot één jaar uitgetrokken om uit te zoeken wat ik leuk vond en mensen te ontmoeten die al iets in die richting deden. Mensen vinden het heel stoer, maar het was voor mij natuurlijk wel financieel haalbaar. Als je de middelen niet hebt, doe je het misschien nét niet? Ons uitgavenpatroon hebben we nooit aangepast aan onze salarissen, we vinden vakanties hartstikke leuk, maar kunnen ook minder groots op vakantie. Ik geef niets om dure auto’s of andere zaken. Dus het kon om er een jaar tussenuit te gaan. Ik ben boeken gaan lezen over wat iemand drijft, wat je werkelijke motivatie is. Mijn vrouw stimuleerde mij hierin en gaf de gouden tip dat ik aan iedereen die ik sprak moest vragen of zij nog iemand anders kenden met wie ik in contact kon komen. Ik heb een waanzinnige tijd gehad, ik kreeg er zoveel energie van.
Zagen
Ik benaderde mensen die met passie hebben gekozen voor hun vak: iedereen die ik sprak, was dus enthousiast. Ik heb meubelmakers gesproken, ben bij hoveniers op bezoek geweest, bij een landschapsarchitect en heb een proefcollege gevolgd bij de Ontwerpacademie. Op enig moment was ik bij mijn schoonouders op een camping bij een haven. In die haven stond een gebouw, zonder naam erop, alleen ’’botenbouwer’ en een telefoonnummer. Ik heb gewoon gebeld. De week erop ging ik naar de beste man toe. Hij leidde me rond en vertelde dat hij die middag een teakdek ging maken voor een boot, of ik mee wilde helpen? Ik had nog nooit een houtbewerkingsmachine vastgehad. De hele middag heb ik plankjes staan schaven en zagen, ik kwam ’s avonds helemaal hyper thuis. Hóe mooi is dit? Je maakt iets waar iemand op wacht, waar die persoon blij mee is. Eerst kon ik het niet en nu wel: weer wat geleerd. Ik heb altijd een voorliefde voor hout gehad. Ik ben altijd daar waar een boom omgehakt of gesnoeid moet worden. Ik kan ook niet in het bos lopen zonder een stuk hout mee naar huis te nemen. De schuur lag er vol mee.
Productie
Netwerken is zo essentieel. Mijn vrouw had een oud-collega wiens schoonvader een bedrijf had in producten met een high-end kunsthars: epoxyhars. Ik had daar jaren eerder al eens wat van gezien. Ik kwam binnen bij het bedrijf en ik was helemaal verkocht. Wat gaaf, dit wil ik ook! Ik zei tegen de eigenaar dat ik daar wilde werken, maar ze hadden helemaal geen functie openstaan. Weer thuis dacht ik: dit kan natuurlijk niet, hè. Ik heb die man een mail gestuurd en gezegd dat ik tijd, enthousiasme en creativiteit had, dat kon hij toch niet laten gaan? Desnoods betaalde hij me niet. Twee weken later bood hij me een baan in de productie aan. Betaald én parttime, want ik wilde daarnaast ook mijn eigen ding doen. Ik heb onder andere de opleiding tot meubelmaker gedaan, ik wilde een allround designer en maker worden. Ik heb de afgelopen jaren geen moment gedacht: waar ben ik aan begonnen? Op een van mijn eerste werkdagen stond ik met collega’s een vloeistof te roeren. Je bent de hele dag bezig. Je staat, je loopt, de radio staat aan. Ik enthousiast tegen hen: ’’Leuk hè, dit?’ Ik had twintig jaar lang op een stoel gezeten met vier schermen voor mijn neus! Bijna vijf jaar later ben ik in datzelfde bedrijf nu productieleider, creatief manager en aandeelhouder. Tja, dat was niet helemaal de bedoeling. Het was ontzettend leuk om iets mee op te bouwen, maar het slokt steeds meer van mijn tijd op en af en toe bijt het dat het uiteindelijk toch een productiebedrijf is waar uiteraard geld verdiend moet worden. De aandacht voor creativiteit en ontwikkeling komt hierdoor af en toe in de knel. Ik verhuis binnenkort met mijn gezin naar het noorden van het land en blijf dan nog twee dagen betrokken als adviseur en creatief manager. De overige tijd wil ik dan weer zelf de ideeën in mijn hoofd uit mijn handen laten komen.
Van investment manager naar meubelmaker: kunstprojecten
Ik werk met veel plezier en doe wat ik leuk vind. Ik vraag me wel eens af of ik het niet veel eerder had moeten doen. Misschien wel, misschien had ik dan wel op de Dutch Design Week gestaan. Maar wellicht had ik die bagage ook nodig gehad om hier te komen. Ik besef wel dat ik echt in een ivoren toren zat. Ik vind deze wereld, de mensen erin met een andere levensvisie, een andere insteek met betrekking tot werk, eigenlijk nog interessanter dan de financiële wereld. Vroeger als ik op de Dutch Design Week kwam, begreep ik niets van de kunstacademieprojecten. Wat móet je ermee? Doe mij maar het designwerk zoals mooie tafels, stoelen en nieuwe concepten. Op een gegeven moment was ik weer bij de Dutch Design Week en toen werd ik ineens naar die kunstprojecten getrokken. Die energie, ik vond het zo mooi dat die mensen hun ziel en zaligheid in iets stoppen waarvan ze op voorhand niet weten of het wat wordt. De beste uitvindingen zijn dingen waarvan niemand in het begin wist waarvoor ze waren. Het grappige is dus dat ik nu echt een andere manier van kijken heb.
