#32 Over stoppen met vitaliteitsbeleid!

Iedere twee weken – op zondagochtend, met lekkere koffie, aan de keukentafel – een ontspannen gesprek met stress- en burnoutcoach Melissa Schouman. Over alles wat je als medewerker en manager moet weten over werkdruk, stress en burnout. Over voorkomen, herkennen en oplossen.

De drie belangrijkste dingen die Denys stelt:

1. We maken onszelf en onze jongeren ongelukkig door een onrealistisch streven naar wellbeing
2. Er is sprake van doorgeschoten autonomie en overfocus op het individu (in aflevering 3 van onze podcastserie ging het al eens over de ‘twee gezichten van autonomie’)
3. Organisaties treden ver buiten hun verantwoordelijkheid als werkgever (dit is betuttelend en irreëel)

Het beeld dat Denys (en ook zijn land- en vakgenoot Dirk de Wachter) schetst is herkenbaar. We accepteren nauwelijks nog de ongelukkigheid en de ongemakken van het leven en psychisch lijden verdragen we alleen als we er een label op kunnen plakken. Terwijl mentaal gezond zijn juist óók het ervaren van kwetsbaarheid behelst en het kunnen omgaan met de realiteit. Ook in organisaties overheerst het beeld dat we vooral moeten streven naar optimale ‘wellbeing’. Werkgevers zien hun vitaliteitsbeleid momenteel te veel als een noodzakelijkheid om nieuw personeel mee aan te trekken, maar raken zelden de kern van waar het écht over zou moeten gaan. Eerder bleek al (uit jaarlijkse ondervragingen van werkgevers en werknemers) dat werkgevers té snel een té positief beeld hebben van hun activiteiten op het gebied van (mentale) gezondheid van werknemers. De ruimte die medewerkers voelen om hun kwetsbaarheden in het werk te bespreken is nog altijd flink onder de maat. Terwijl er inmiddels legio losse ‘lifestyle’ activiteiten worden georganiseerd in diezelfde werksetting die juist uitstralen dat je voor het optimum van gezondheid moet willen gaan.
Te veel buitenkant en te weinig binnenkant en bovenal… onrealistisch. Het is hoog tijd om weer terug te gaan naar de kern van HR: het gewoonweg voeren van een goed personeelsbeleid met een scherp oog voor wat je mensen nodig hebben om hun werk gezond en goed te kunnen doen. Daarbij rekening houdend met de ongelukkigheden van het leven waar ieder van ons op gezette tijden mee te maken heeft. Die hoeven niet te worden weggepoetst maar vragen slechts om empathie en wat extra ademruimte voor de persoon in kwestie. Niks meer en niks minder dan dat.